Vrijdag 21/02/14 - Chirang Kroh Hom (dag 3)
Blijf op de hoogte en volg Xena
04 Maart 2014 | Cambodja, Kâmpóng Thom
Hallo hallo!
Vandaag startten we de dag met een bezoekje aan een tempel (waarvan ik de naam niet meer weet). Een zeer mooie tempel en helemaal anders dan alle andere want deze heeft de vorm van een schip. Dat heb ik hier nog niet eerder gezien.
De topattractie van de dag moet Phnom Santouk worden, de belangrijkste heilige berg in de omgeving en 809 traptreden hoog. Of... een 10 minuten durend ritje op de brommer langs een kronkelend pad :-) Wij kozen met veel plezier voor de 2de optie want we arriveerden pas rond 14u en de zon was schroeiend warm op dat tijdstip. We zijn nogal laat omdat we onderweg nog wat dingen zijn tegengekomen.
Op weg naar Phnom Santouk ligt een dorpje, genaamd Kakoah. Daar is men gespecialiseerd in het beeldhouwen en het leuke is dat je dat allemaal kan gadeslaan vanaf de weg. De mannen houwen met de hand (en af en toe met hulp van de slijptol) gigantische boeddha's en mythologische figuren uit. Prachtig, maar iets te groot voor m'n rugzak ;-)
Samol wil me vóór we Phnom Santouk aandoen eerst nog een andere berg tonen, met grotten. Hiertoe slaan we een klein zandweggetje in en rijden langs een boomgaard. Temidden van die boomgaard zien we een klein hutje en wanneer Samol vertraagt om even te polsen of we zeker het goede weggetje zijn ingeslaan, nodigt de eigenaar ons uit om te blijven voor de lunch. Na een poosje komen we te weten dat de man, samen met z'n dochter, fungeert als een soort Hindugoeroe en zieken opvangt. Op het moment dat wij er zijn, logeren er drie mannen en een jongetje van een jaar of 8. Één van de mannen kent nog enkele woorden Frans en wil heel graag een babbeltje met me slaan. Hij vertelt me dat hij reeds 2 jaar ziek was en daardoor niet meer kon stappen of zitten. De dokters konden hem niet helpen en na een goede week op retraite bij de Hinduwijze was dat al zo goed als opgelost. Hij zag er alvast goed uit op het moment dat ik met hem sprak. Na de lunch stelt onze gastheer voor om onze toekomst te voorspellen. Ik wil onze vriendelijke gastheer niet voor de borst stoten en ga aarzelend op het voorstel in. Om kort samen te vatten heb ik een goed hoofd, hart en een goede buik, maar zijn m'n nek en voetzolen waardeloos :-) Percentagegewijs mag ik me aan 63% geluk verwachten. Dat betekent dus 37% ongeluk en de goeroe lijkt heel bezorgd. MAAR... geen probleem! Als ik me 7 keer was met speciaal water kan ik veel -zoniet alle- ongeluk wegnemen. Ik bedank voorlopig vriendelijk voor de oplossing en leg uit dat ik eerst even goed moet nadenken over al deze nieuwe informatie. Misschien moet ik gewoon wat langer bij Samol blijven, want hij blijkt zich aan 95% geluk te mogen verwachten! Misschien is het wel besmettelijk ;-)
Ok, met een gevulde maag en een hoofd vol extra wijsheid bedanken we onze gastheer en gaan we terug op pad. Het Hindubezoekje heeft best wel wat tijd gekost en dus hebben we besloten om de berg met de grotten te laten vallen.
Na onze bezichtigingen zijn we nog naar de markt getrokken voor inkopen. Ik wilde graag pannenkoeken bakken als afscheid, maar er is nergens een platte pan te bespeuren. En ik heb niet echt zoveel vertrouwen in m'n kunnen dat ik mezelf een deftige pannenkoek uit een wokpan zie toveren. Dan maar barbecue! Wanneer we over de markt wandelen, wordt Samol door de ene na de andere verkoopster aangesproken. Ze willen allemaal weten wat ik hier doe en één van de dametjes vraagt: "kan zij wel rijst en kip eten?" :-D
Wanneer we thuiskomen, gaan we nog even lekker zwemmen in de rivier terwij Samol z'n mama aan het eten begint. Samols mama laat nog weten dat ze vandaag door heel wat mensen uit het dorp werd aangesproken om te zeggen dat de "farang" goed gedanst heeft op het trouwfeest. Gelukkig heb ik m'n gastgezin blijkbaar niet in verlegenheid gebracht ;-)
Het is al m'n laatste avond en voor de eerste keer eten we met z'n allen gelijktijdig. Dat wil niet zeggen dat ik al als een deel van de familie gezien wordt, want ik krijg overduidelijk de beste stukjes vlees toegeschoven en Samol vraagt me wel 20 keer (vermoedelijk op aandringen van z'n mama) of alles in orde is. :-D
Om echt als een stukje van de familie gezien te worden, zal ik nog wat langer moeten blijven. En dat zou ik eigenlijk helemaal niet erg vinden ;-)
Xxx
Vandaag startten we de dag met een bezoekje aan een tempel (waarvan ik de naam niet meer weet). Een zeer mooie tempel en helemaal anders dan alle andere want deze heeft de vorm van een schip. Dat heb ik hier nog niet eerder gezien.
De topattractie van de dag moet Phnom Santouk worden, de belangrijkste heilige berg in de omgeving en 809 traptreden hoog. Of... een 10 minuten durend ritje op de brommer langs een kronkelend pad :-) Wij kozen met veel plezier voor de 2de optie want we arriveerden pas rond 14u en de zon was schroeiend warm op dat tijdstip. We zijn nogal laat omdat we onderweg nog wat dingen zijn tegengekomen.
Op weg naar Phnom Santouk ligt een dorpje, genaamd Kakoah. Daar is men gespecialiseerd in het beeldhouwen en het leuke is dat je dat allemaal kan gadeslaan vanaf de weg. De mannen houwen met de hand (en af en toe met hulp van de slijptol) gigantische boeddha's en mythologische figuren uit. Prachtig, maar iets te groot voor m'n rugzak ;-)
Samol wil me vóór we Phnom Santouk aandoen eerst nog een andere berg tonen, met grotten. Hiertoe slaan we een klein zandweggetje in en rijden langs een boomgaard. Temidden van die boomgaard zien we een klein hutje en wanneer Samol vertraagt om even te polsen of we zeker het goede weggetje zijn ingeslaan, nodigt de eigenaar ons uit om te blijven voor de lunch. Na een poosje komen we te weten dat de man, samen met z'n dochter, fungeert als een soort Hindugoeroe en zieken opvangt. Op het moment dat wij er zijn, logeren er drie mannen en een jongetje van een jaar of 8. Één van de mannen kent nog enkele woorden Frans en wil heel graag een babbeltje met me slaan. Hij vertelt me dat hij reeds 2 jaar ziek was en daardoor niet meer kon stappen of zitten. De dokters konden hem niet helpen en na een goede week op retraite bij de Hinduwijze was dat al zo goed als opgelost. Hij zag er alvast goed uit op het moment dat ik met hem sprak. Na de lunch stelt onze gastheer voor om onze toekomst te voorspellen. Ik wil onze vriendelijke gastheer niet voor de borst stoten en ga aarzelend op het voorstel in. Om kort samen te vatten heb ik een goed hoofd, hart en een goede buik, maar zijn m'n nek en voetzolen waardeloos :-) Percentagegewijs mag ik me aan 63% geluk verwachten. Dat betekent dus 37% ongeluk en de goeroe lijkt heel bezorgd. MAAR... geen probleem! Als ik me 7 keer was met speciaal water kan ik veel -zoniet alle- ongeluk wegnemen. Ik bedank voorlopig vriendelijk voor de oplossing en leg uit dat ik eerst even goed moet nadenken over al deze nieuwe informatie. Misschien moet ik gewoon wat langer bij Samol blijven, want hij blijkt zich aan 95% geluk te mogen verwachten! Misschien is het wel besmettelijk ;-)
Ok, met een gevulde maag en een hoofd vol extra wijsheid bedanken we onze gastheer en gaan we terug op pad. Het Hindubezoekje heeft best wel wat tijd gekost en dus hebben we besloten om de berg met de grotten te laten vallen.
Na onze bezichtigingen zijn we nog naar de markt getrokken voor inkopen. Ik wilde graag pannenkoeken bakken als afscheid, maar er is nergens een platte pan te bespeuren. En ik heb niet echt zoveel vertrouwen in m'n kunnen dat ik mezelf een deftige pannenkoek uit een wokpan zie toveren. Dan maar barbecue! Wanneer we over de markt wandelen, wordt Samol door de ene na de andere verkoopster aangesproken. Ze willen allemaal weten wat ik hier doe en één van de dametjes vraagt: "kan zij wel rijst en kip eten?" :-D
Wanneer we thuiskomen, gaan we nog even lekker zwemmen in de rivier terwij Samol z'n mama aan het eten begint. Samols mama laat nog weten dat ze vandaag door heel wat mensen uit het dorp werd aangesproken om te zeggen dat de "farang" goed gedanst heeft op het trouwfeest. Gelukkig heb ik m'n gastgezin blijkbaar niet in verlegenheid gebracht ;-)
Het is al m'n laatste avond en voor de eerste keer eten we met z'n allen gelijktijdig. Dat wil niet zeggen dat ik al als een deel van de familie gezien wordt, want ik krijg overduidelijk de beste stukjes vlees toegeschoven en Samol vraagt me wel 20 keer (vermoedelijk op aandringen van z'n mama) of alles in orde is. :-D
Om echt als een stukje van de familie gezien te worden, zal ik nog wat langer moeten blijven. En dat zou ik eigenlijk helemaal niet erg vinden ;-)
Xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
